Ik ben 7 jaar oud en moet een spreekbeurt geven op school. Het is mijn beurt. Ik neem plaats voor de klas en zie dat mijn klasgenootjes naar me kijken, ik vind het spannend. Wat als ik iets geks zeg? Wat als ze mijn onderwerp niet leuk vinden?
Ik heb me goed voorbereid maar ik weet ineens niet meer wat ik wilde vertellen. Mijn klasgenootjes worden onrustig, de juf moedigt mij aan om te beginnen. Daar sta ik dan. Elke seconde lijkt een eeuwigheid te duren, tot ik de spanning niet meer aan kan. Ik ren huilend de klas uit.
Wat ik voelde vond ik zo vervelend dat ik diep van binnen besloot: dit wil ik nooit meer. Jaren lang heb ik soortgelijke situaties dan ook vermeden.
Op latere leeftijd begin ik me te beseffen dat mijn wereld en de mogelijkheden die ik daarin heb een stuk kleiner zijn als ik mijn keuzes laat beïnvloeden door angsten en onzekerheden. Ze houden me klein. Ik raak gedreven om de angsten, onzekerheden en beperkende overtuigingen in mezelf te confronteren. Een enkele ervaring zegt namelijk niets over wie ik ben, het is slechts een momentopname.
Vorig jaar ben ik begonnen met het geven van coach workshops voor Energy Up. Ik had er zes op één dag. Vanuit mijn angst om niet te willen falen heb ik me goed voorbereid. De eerste sessie ging daardoor geforceerd. Volledig bezig met het woord voor woord vertellen van wat ik had ingestudeerd.
De laatste sessie? Totaal anders. Ik ben kalm en ervaar ruimte om een grapje te maken, stiltes te laten vallen, af te wijken van mijn verhaal en om te verbinden met de groep. Wat een verschil!
Enkele maanden geleden heb ik via VodafoneZiggo de cursus ‘Wegblazen’ (spreken voor groepen) gevolgd bij Happy Good Talk. Ik dacht dat ik dit nodig had maar voelde mij daar eigenlijk al als een vis in het water.
Gisteren mocht ik weer een grote stap nemen. Ik mocht voor meer dan 100 leidinggevende op het podium plaatsnemen en iets vertellen over mijn manier van leiderschap. Van te voren veel voorbereid: geschreven en gesproken. Deze groep is groter dan ik gewend ben. Weer onzeker.
En dan neem ik plaats voor de groep. Ik voel me kalm, mijn lichaamshouding is ontspannen. Mijn aandacht gedeeltelijk bij het reguleren van mijn gedachtes, emoties en hartslag. Hierdoor gaat het spreken op de automatische piloot en heb ik alleen de hoofdlijnen van mijn verhaal verteld, een fractie van wat ik had voorbereid. Het grappige? Niemand weet dat er iets mist, alleen ik. Er volgen zelfs positieve reacties. En ik? Ik ben weer een ervaring rijker waardoor dit een volgende keer nog beter gaat. Op naar mijn doel: een TED Talk geven!
“Falen is een onderdeel van de weg naar succes. Zij die het falen vermijden, vermijden ook het succes”.
Laat jij je uit het veld slaan door een vervelende ervaring? Beïnvloeden angst of onzekerheid jouw keuzes? En durf jij te falen?
0 Comments