Door ons leven heen doen we voortdurend ervaringen op. We maken dingen mee die ons vormen tot wie we nu zijn, ten goede of ten kwade. Maar hoe werkt dat precies? Hoe beïnvloeden deze ervaringen de keuzes die jij maakt en de manier waarop je jouw leven leeft? Ik zal je enkele voorbeelden geven.
Leontien is 11 en haar oudere zus Michelle is 19. Michelle is onwijs goed in zwemmen en heeft de potentie om de top te bereiken. Vader die ook een passie voor sport heeft gaat helemaal op in de ontwikkeling van Michelle. Hij wil er alles aan doen wat binnen zijn macht ligt om Michelle aan de top te krijgen. Leontien zwemt ook maar dat doet ze gewoon omdat ze dat leuk vindt. Ze ziet voortdurend dat haar zus alle tijd en aandacht van haar papa krijgt. Ze zou niks liever willen dan dat haar papa net zo veel tijd en aandacht aan haar besteed. Leontien gaat steeds beter haar best doen om bij haar vader op te vallen. Als ze zo goed wordt in zwemmen als haar zus dan zal ze tenslotte net zo veel tijd en aandacht van haar papa krijgen.
Marie is inmiddels 28 en traint bijna elke dag en het resultaat mag er wezen. Ze zwemt in de top van Nederland.
Leeft Marie wel haar eigen leven? Zou ze haar leven aan het zwemmen gewijd hebben als ze net zoveel aandacht en erkenning van haar vader had gekregen als Michelle? Zou ze eigenlijk niet liever dierenarts geworden zijn? Daar droomde ze als kind namelijk altijd van.
Mohammed is 7 jaar oud en heeft van school de opdracht gekregen om een spreekbeurt te geven. Goed voorbereid neemt hij plaats voor de klas. Hij draait zich om en ziet dat alle ogen op hem gericht zijn. Mohammed verstijft. Hij weet niet meer wat hij moet zeggen. De juf stimuleert hem om te beginnen terwijl zijn klasgenootjes onrustiger beginnen te worden, ze beginnen hem zelfs uit te lachen. Mohammed barst uit in trainen en rent de klas uit.
Mohammed maakt (onbewust) het besluit “Zo wil ik me niet meer voelen” en ontwikkelt de overtuiging dat hij niet goed is in het spreken voor de klas. Op latere leeftijd ontwikkeld het niet willen spreken voor de klas zich in het niet willen spreken voor groepen. Bewust of onbewust zal hij soortgelijke situaties proberen te vermijden.
Was deze ene ervaring eigenlijk wel genoeg om te beoordelen dat Mohammed niet voor groepen kan spreken? Wie zegt dat hij er niet beter in kan worden? Welke kansen laat hij hierdoor liggen?
Guus is 9. Zijn vader is een jaar geleden overleden en zijn moeder is in een depressie geraakt. Het maakt Guus verdrietig om zijn moeder zo te zien. Als hij een tekening voor mama maakt of een grappige voorstelling doet ziet hij dat zijn moeder toch een beetje moet lachen. Hij wil niets liever dan mama blij zien en probeert zijn moeder regelmatig op te beuren. Onbewust maakt Guus zichzelf verantwoordelijk voor het geluk van zijn moeder.
Guus is inmiddels 43 en onbewust zet hij dit patroon voort. Hij voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van de mensen om zich heen. Guus is een echte pleaser en vindt het lastig om zijn grenzen aan te geven en voor zichzelf te kiezen.
Wat wil Guus eigenlijk zelf? Daar is hij nooit echt mee bezig geweest. Wel voelt hij dat het dragen van deze verantwoordelijkheid hem veel energie kost. Hoe zou zijn leven er uit kunnen zien als hij meer voor zichzelf kon kiezen? Welke keuzes zou hij dan maken?
Deze of soortgelijke verhalen hebben betrekking op ons allemaal. Maar hoe bewust ben jij je hiervan en in hoeverre heeft dit invloed op jouw leven? En als jij je hier bewust van bent, hoe leer je dan om je hier los van te maken? Leren om bewust andere keuzes te maken en zelf de regie over je leven te nemen.
In hoeverre bepalen de ervaringen uit jouw verleden de keuzes die je maakt of hebt gemaakt en hoe beïnvloed dat jouw leven? Ik hoor het graag via een reactie of persoonlijk bericht.
0 Comments