Vind je het spannend om iets te vertellen in groepsverband en slik je de woorden vaak toch maar in? Wil je eigenlijk wel iets durven delen?

In een aantal gesprekken begeleide ik één van mijn medewerkers om de confrontatie aan te gaan met zijn angst.

Één op één is deze medewerker prima in staat een gesprek te voeren. Op het moment dat er meerdere mensen bij komen dan slaat hij echter dicht. Hij maakt zich letterlijk klein, ontwijkt oogcontact en wordt nagenoeg onzichtbaar. Zodra de focus dan toch op hem komt te liggen loopt hij rood aan, begint te trillen en verkrampt.

Wat gebeurt er op zo een moment allemaal bij je? Welke gedachten komen er bij je op en wat voor effect heeft dat op je? 
Gelukkig was hij zich er al wel van bewust dat de beperkende en angstige gedachten die hij had niet meer waren dan dat, gedachten.

Hij benoemde op enig moment zich dankbaar te voelen voor zijn werk en collega’s en wilde dit graag delen. Dit bracht me op het idee deze behoefte te combineren met het overwinnen van zijn angst. Mijn voorstel was een verhaal schrijven waarin hij alles kan uiten wat hij zou willen uiten, waaronder zijn dankbaarheid maar ook zijn angst om in het middelpunt van belangstelling te staan. Dit verhaal zou hij dan tijdens de teammeeting kunnen delen, midden in de spotlight. Er is namelijk geen veiligere omgeving om deze angst te confronteren. Hoewel dit erg spannend voor hem was gaf hij aan dit graag te willen doen. Hij heeft zijn verhaal vlak voor de meeting eerst aan mij voorgelezen. We hebben de puntjes op de “I” gezet en een aantal praktische technieken doorgenomen die hem kunnen helpen om meer rust en zelfvertrouwen te ervaren.

Toen was het zover. Aan het einde van de teammeeting gaf hij tot een ieders verbazing aan dat hij nog iets wilde inbrengen.

Er waren wel wat zenuwen maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Hij begon met het delen van zijn verhaal. Hij was kwetsbaar en oersterk tegelijk.
Na afloop was er een groot applaus en werd hij door velen bedankt voor zijn kwetsbaarheid en erkend voor zijn moed. Er was begrip en respect. Ik had letterlijk tranen in mijn ogen. Hij zei het spannend gevonden te hebben, maar niet zo spannend als hij het zichzelf had voorgehouden. 

De grootste belemmeringen zitten vaak tussen onze oren waarbij de oplossing dan ook binnen handbereik ligt. We hebben afgesproken op deze positieve ervaring voort te bouwen, want zo maak je van je angst een superkracht. 

Wil je weten welke technieken we hebben toegepast? Check dan mijn volgende post.